Vorig jaar, toen wij ons huis hadden gekocht, vertelde een vriendin van mijn dochter Elise dat ze graag een weekje in de gîtes wilde verblijven. De 3 gîtes, Voor vader en moeder 1, voor haarzelf, haar man en 2 kinderen 1, en voor haar broer een gîte. Nu was 2020 niet het beste jaar om op reis te gaan. Wij zelf zijn maar een aantal keren naar Frankrijk geweest, en daar hadden wijzelf al een heel slecht gevoel bij. Het voelde niet goed om naar Frankrijk te gaan, ook al staat ons huis in een rustig dorpje, hamaeu, er is corona en we moeten respect hebben voor het land.
Maar 2021 ging er wat beter uitzien en er werden voorzichtig plannen gemaakt. Afspraak
met de vriendin gemaakt en alles doorgenomen. Alles is nog niet af zoals wij zouden willen maar dat was geen probleem. Nancy zou samen met Elise die week in Frankrijk zijn, alles voorbereiden en er voor de gasten zijn. Toen uiteindelijk alles afgesproken was en datum genoteerd kreeg Nancy een telefoontje van het ziekenhuis. Er was ruimte voor haar knieoperatie! Dat was prachtig nieuws, ware het niet dat de operatie 3 weken voor de geplande datum met de gasten was. Zo zit blijdschap en verdriet dicht bij elkaar. Maar het stond als een paal boven water dat de week met de gasten door moest doorgaan! Hoe dan ook...waar een wil is, is een weg.
Wij hebben de koppen bij elkaar gestoken en oplossingen bedacht. Als eerste onze rots
in de branding, Frans, gemaild. Frans loopt ons huis na en doet er de nodige klusjes. Er moesten dingen gebeuren, zoals gasflessen en slangen vervangen en natuurlijk moest het zwembad er ook goed bij staan. Frans was blij dat we op tijd waren met de vraag, Frans kon het goed inplannen. Het idee was nu dat ik, samen met Elise, zaterdags aan zou komen in Frankrijk. Dan hadden we de zaterdagmiddag en zaterdagavond en zondag ochtend om alles voor elkaar te krijgen. Schoon, netjes en gezellig. We reden richting Frankrijk op een zwarte zaterdag, dat ging spannend worden. Met een ruime bocht om Parijs heen en op sommige delen geen auto gezien gelukkig.
En zo ging het. Frans heeft het zwembad, de gas tanken en het gras
voor elkaar gemaakt. Elise en ik vertrokken s'nachts om half 5 naar Frankrijk om daar om half 4 s'middags boodschappen te doen in La Châtre. Bij ons huis aangekomen, alles uitladen, wat drinken en aan het werk.
Onkruid en gras zijn twee dingen die Frankrijk normaal al weelderig groeien maar deze zomer, die ook in Frankrijk nat is, groeit alles zomaar door. Elise begon met de gîtes schoon te maken, ik pakte het onkruid aan. Rond het zwembad stond het meeste onkruid, dus op de knieën en trekken maar. Elise werkte als eerste aan de gîte waar het meeste moest gebeuren. Ze zag het somber in, er moesten er nog 2 gedaan worden. Die avond om half 11 gestopt, borreltje toe om de volgende dag weer fris te beginnen.
Die dag begon mistig, het was echt een kleine, mistige wereld. Ik heb al veel gelezen dat je veel in eigen hand bij verhuur van gîtes, maar op het weer heb je geen grip. Hopen dat de mist spoedig zou optrekken. En zo geschiedde, het werd een prachtige dag! Wij zijn keihard doorgegaan uiteindelijk stonden alle puntjes op de i en was het klaar. De gasten appte dat ze in La Châtre aan de koffie zaten. Wij konden snel nog even foto's maken en een Room Tour video maken voor het thuisfront. Het thuisfront, Nancy, was stand-by in Nederland en met elke vraag konden we terecht. Nou dat gebeurde regelmatig, lang leven videobellen!
Onze gasten zaten dus al in La Châtre aan de koffie, maar voordat ze daar aankwamen.....dit zou een script kunnen zijn voor een film. Ik begin in Nederland, moeder van de familie was voor die tijd vervelend gevallen en had een gebroken pols en enkel, zoon (of broer zoals je wilt) kreeg een "galaanval" en zou geopereerd moeten worden. Gelukkig kon met medicijnen de pijn en ontsteking onderdrukt worden, De auto met broer en vader en moeder kreeg pech op de heenweg...daar zaten ze bij een tankstation...uren wachten op een huurauto. Een taxi gebeld om naar de autoverhuur locatie om op tijd te zijn. Dat was ook gelukt en zo uiteindelijk bij ons aangekomen.
De uiteindelijke reden dat de familie samen nog een week naar Frankrijk wilden was omdat vader daar altijd op vakantie ging, hij genoot van het Franse platte land, de Franse rust. Hij heeft heel wat kilometers gereden met vrouw en kinderen door Frankrijk. Hij verloor zichzelf bij alle lekkere wijnen die in de rekken bij de supermarkten stonden.
Nu is vader helaas ziek, die vreselijke slopende ziekte. Vorig jaar werd zijn kleinzoon geboren, dat hij dat mee mocht maken was al een wonder. Een jaar later komt zijn droom alsnog uit, een week met de familie in Frankrijk. En hoe fantastisch is het, als op deze vakantie zijn kleinzoon ook 1 jaar wordt.
Ik heb vader zien genieten van zijn biertje, het rode wijntje uit Chateaumeillant, zijn hondje en zijn liefde voor vrouw, kinderen, kleinkinderen en de spelletjes avonden. Ook de momenten dat pap zich terug trok en lekker voor zijn gîte zat en de rust op zocht. Wat zullen jullie ongelooflijk trots zijn op pap, en op elkaar, dat jullie dit hebben gedaan. En wat zal pap trots zijn op jullie!
Bij het afscheid zei ik iedereen gedag en gaf vader een box, tot ziens zei ik...op de terugweg had ik het zwaar in de auto.
Bedankt dat wij hier deel van mochten zijn, namens mij, Peter, mijn dochter Elise en mijn vrouw Nancy. Het was een rare, nee, emotionele week.
Bovenstaande blog geschreven met goedkeuring van de familie. Vader maakt het naar omstandigheden goed.
www.domainesavoirvivre.com